Այսօր մեր խմբով այցելեցինք կրտսեր դպրոց’ Արևմտյան մասնաճյուղ։ 5-րդ դասարանի սովորողները մեզ շատ լավ ընդունեցին , մենք էլ իրենց մեծ հաճույքով սովորեցրեցինք կողմնացույց պատրաստել ամենահասարակ իրերով։ Սովորողները շատ զարմացած էին, արագ ընկալեցին ընթացքը, արագ կողմնորոշվեցին և կարողացան պատրաստել փորձը ինքնուրույն։ Ավարտելուց հետո իրենք մեր համար հյուրասիրություն կազմակերպեցին և այդքանով ավարտվեց մեր ուսուցումն կրտսեր դպրոցում։ Այն կդառնա շարունակական նախագիծ։
Աշտարակի բարբառով գրված հեքիաթի այս հատվածը փոխադրիր գրական լեզվով։
Հ’առավօտը, լիսը վօր բ՛ացվէց, մէրս տավարը դուս հանէց, մի գ՛րվանքա բ՛ուրթ տվուց քվօրս, մի կտօր չօր հաց, գ՛նացինք։ Գնացինք, քվօրս շանց տվի քարափը, գ՛նաց, կաննէց գ՛լխին, թէշին մանէց. էլի քարափը ծակվէց, թէշին ընկավ մէչը, կռացավ տէհավ, մի պառավ կնիկ նստած ա, բ՛արկացած ասէց. «Նա՛նի, թէշին տո՛ւր»։ Պառավն ասէց. «Վօրթի՛, հ’արի, վէ կալ, տար, յէս մէնձ կնիկ էմ, կարալ չէմ տէղիցս կաննիլ»։ Ախչիկը բ՛արկացած ասէց. «Նանի, դ՛ուռը վօ՞րդի ա»։ Ասէց. «Ձ՛օրի միչօվն հ’արի»։ Ախչիկը ձ՛օրի միչօվը վէր էկավ, տէհավ մի գաղի դ՛ուռ բ՛աց ա, նէքսէվ մտավ, կռացավ, վօր թէշին վէ ունի, տէհավ, դուռը կա վօչ, ասէց. «Նանի՛, գուռը կօրցրի, հ’ո՞ւր ա»։ Նանն ասէց․ «Վօրթի, հըլա արի, բ՛ան պըտիմ ասիլ։ Գնաց պառավի կուշտը։ «Մի,— ասէց,— ավիլը վէ կալ, մէր տունը սրփա»։ Ախչիկը սրփէց պրծավ, պառավն ասէց, «Վօրթի՛, մէ՞ր տունն ա թամուզ, թէ՞ ձ՛է՞ր»։ Ախչիկը բ՛արկացած ասէց․ «Մէր տունը թամուզ ա, ձ՛էր տունը՝ մուռտառ»։
Առավոր երբ լույսը բացվեց, մայրիկս անասունը տնից դուրս հանեց,մեկ գրվանքա բուրթ տվեց քվորս մի կտոր չոր հաց